امربه معروف ونهی ازمنکرازمنظر تفاسیرالمیزان،مفاتیح الغیب و کشاف

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسنده

دانشگاه

چکیده

امر به معروف و نهی از منکر از احکام عملی مسلمانان است و آیات قرآن کریم آنان را به امر به معروف و نهی از منکر امر کرده است. اما در مورد قلمرو ،شرایط وکیفیت وجوب این واجب الهی در بین گرایش های کلامی مطرح در دنیای اسلام اختلاف دید گا هایی وجود دارد . مذاهب امامیه، معتزله و اشاعره علی رغم شباهت در بعضی ویژگی های امربه معروف و نهی از منکر، تفاوتهایی در این مسئله با یکدیگر دارند. این امر، موجب گردیده همواره بین مفسران و متفکران این سه مذهب تضارب آراء در مورد ویژگی های امر به معروف ونهی از منکر وجود داشته باشد. تحلیل و نقد آراء کلامی و دیدگاههای این متکلمان و مفسرین اسلامی، موجب تبیین راه حق می شود. این پژوهش با روش توصیفی و تحلیل محتوا و به شیوه تطبیقی به واکاوی مسئله امر به معروف و نهی از منکر در آیات 104 و110 سوره آل عمران و 17 سوره لقمان از منظر سه مفسر برجسته اسلامی: علامه طباطبایی، فخر رازی و زمخشری، در تفاسیر المیزان، مفاتیح الغیب و کشاف می پردازد. اگرچه مفسرین فوق در اصل وجوب امر به معروف و نهی از منکر اتفاق نظر دارند و آن را اجماعی امت می دانند؛ اما در مورد کیفیت وجوب وشرایط آن با هم اختلاف دیدگاه دارند.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

Enjoining to Virtue and Forbidding from Vice from Al-mizan ‘Mafatih-ul-qaib Kashaf

نویسنده [English]

  • fatemeh moharrami
university
چکیده [English]

“Enjoining to Virtue and Forbidding from Vice” is one of the practical decrees of Muslims and the verses of the holy Koran, commands Muslims to enjoin to virtue and forbid from vice, but the domain of this divine obligation and the due state and dimension in which it should be considered, has caused differences of opinion among various Islamic faiths.
Imamiyah’, ‘Mu’tazila’, and ‘Asha’erah’ faiths, despite some similarities in a few features of ‘Enjoining to Virtue and Forbidding from Vice’, they have some differences. Thus, constantly there have been contradictions of opinion among interpreters and thinkers of these three schools of Islamic theology.
Analyzing and criticizing scholastic opinions and viewpoints of these interpreters and thinkers may lead to clarification of the divine path.
In this research it has been tried to explore and clarify the issue of ‘Enjoining to Virtue and Forbidding from Vice’ in verses 104 and 110 of surah ‘Al-e-Imran’, and verse 17 of surah ‘Luqman’, through a descriptive approach and content analysis using a comparative method, from the viewpoint of three prominent Muslim interpreters, Allamah Tabatabaie, Fakhr-e-Razi and Zamakh’shari in their books of interpretation ‘Al-mizan’, ‘Mafatih-ul-qaib’, and ‘Kashaf’, respectively.
Though, above mentioned interpreters have similar viewpoints on obligation of ‘Enjoining to Virtue and Forbidding from Vice’, and assume it as a consensus of ‘Ummah’ (body of Muslim nation), but yet there are differences of viewpoints among them, about the quality of obligation, limitations, conditions and instances of ‘Enjoining to Virtue and Forbidding from Vice’.

کلیدواژه‌ها [English]

  • ‘Enjoining to Virtue’
  • ‘Forbidding from Vice’
  • ‘Al-mizan’
  • ‘Mafatih-ul-qaib’
  • ‘Kashaf’